Olympisch atlete Alexi Pappas over mentale gezondheid: “Je hersenen zijn onderdeel van je lichaam”

De door Garmin gesponsorde atlete hoopt dat haar ervaring helpt om depressie bij atleten meer onder de aandacht te brengen. 

Alexi Pappas kon niet slapen. Ze was net klaar met haar deelname aan de Olympische Spelen van Rio in 2016 (waar ze een nationaal 10 kilometer record liep voor Griekenland), terwijl ze ook al 120 miles (193,12km) per week registreerde in een nieuw high-altitude trainingsprogramma. Ze had eigenlijk moe moeten zijn. Toch sliep ze gemiddeld maar een uur per nacht.  

Het eerste signaal

Het was het eerste signaal, zei Alexi, iets van binnen was onrustig – een fysiek symptoom dat uiteindelijk de diagnose kreeg van een psychische stoornis: depressie. En toch, ondanks het constant monitoren van haar fysieke toestand, wat standaard is voor atleten, had Alexi geen middelen om te identificeren wat er in haar hersenen gebeurde. Ze had niet door dat het niet in slaap kunnen vallen een signaal was vanuit haar lichaam, maar ook haar hersenen. Dus negeerde ze dit. 

Anders kijken naar onze hersenen

Nu, jaren later, heeft Alexi haar depressie laten behandelen en onder controle gekregen. Ze heeft tijdens haar behandeling veel geleerd over geestelijke gezondheid en deelt haar ervaring met anderen. In een recentelijke opinie video, die zij in samenwerking met de New York Times heeft gemaakt, legt ze een grote nadruk op de geestelijke gezondheid in de wereld van professionele sporters. Deze video ging snel viral! Ze is van plan om deze aandacht vast te houden met het uitbrengen van haar boek: Bravey: Chasing Dreams, Befriending Pain, and Other Big Ideas, uitgebracht door Random House in januari. 

In de tussentijd deelt de gesponsorde Garmin atlete haar ervaring en geeft zij advies aan iedereen die maar wilt luisteren. “De hersenen zijn een lichaamsdeel”, zegt Alexi. Zo simpel is het! Om mentale gezondheid meer onder de aandacht te brengen moeten we anders naar onze hersenen gaan kijken. 

Luister naar je lichaam

Sommige problemen beginnen klein, bijvoorbeeld een of twee nachten niet goed kunnen slapen. Dit kan overgaan in een veel groter probleem. 

“Het heeft een reden waarom het ‘in slaap vallen’ heet,” zegt Alexi. “Je moet het laten gebeuren en niet forceren. Ik deed erg mijn best om in slaap te komen, maar begreep niet dat dit een duidelijk signaal was. Daarnaast probeerde ik 120 miles per week te trainen met een uur slaap, dat is gestoord.” Soms kan het gebeuren dat je een mindere nachtrust hebt, je neemt dan een extra kop koffie in de ochtend, dat is geen probleem. Maar wanneer iets je constant wakker houdt, dan mag je dat niet negeren, zegt ze. 

Er zijn nog andere manieren waardoor jouw lichaam laat weten dat het niet goed gaat. Alexi zegt dat het soms al een klein signaal kan zijn dat je hersenen veel te hard moeten werken. Je moet dan een pauze nemen en je bewust zijn of je niet over je eigen limiet gaat. 

Vraag om hulp als het kan

Soms zien we onze eigen problemen niet. “Voor mijzelf had ik iemand nodig die mijn problemen zag,” zegt Alexi. “Ik was niet echt aanwezig wanneer ik bij mijn vader was. Ik wilde alleen maar sneller, terwijl ik juist rust moest nemen. Ik denk dat hij dit door heeft gehad en zag dat ik rust moest nemen. Volgens mij is dat de meest belangrijke boodschap voor mensen, pauze. Ik zag dit niet in. Nu is het heel duidelijk en logisch, maar op dat moment was het geen optie. Dus wilde ik alleen maar sneller en nam daarom geen tijd voor rust. Dat heeft hij gemerkt tijdens onze verschillende telefoongesprekken. Hij vroeg: ‘Hoe gaat het? Wat ben je aan het doen? Wat is je plan?”

Toen Alexi jong was, besloot haar moeder een einde te maken aan haar eigen leven. Toen Alexi verschillende signalen van een depressie vertoonde, herkende haar vader dat zij hulp nodig had. Terwijl Alexi nog in ontkenning zat, maakten hij en haar broer afspraken om professionele hulp in te schakelen. 

“Ik denk dat ik er niet klaar voor was om hulp in te schakelen, maar ik ben dankbaar dat zij dit wel voor mij hebben gedaan,” zegt ze. “Maar, wat moeten de mensen die niet zo’n vader hebben? Of die dezelfde ervaring hebben? Wat moeten zij doen? Onze maatschappij moet hier bewuster van worden. De vergelijking tussen lichamelijke en geestelijke gezondheid is nu gewoon logisch voor mij. Als ik dat eerder geweten had, zou ik waarschijnlijk sneller aan de bel getrokken hebben.”

Je wordt niet beter in een dag

Het is misschien niet allemaal zo zwart-wit. Hoewel het in eerste instantie misschien grappig klinkt, vergelijkt Alexi haar behandeling en process met een slowcooker. “Laten we zeggen dat de slowcooker voor de Olympische training is. Je besteedt aandacht aan je kilometers, je slaap en voeding. Alles gaat in de cooker en het zal uiteindelijk even duren. Je gaat elke dag aan het werk en aan het einde zal alles pas tevoorschijn komen als je de soep wat hoger zet.”

“Ik zie mijzelf als een slow cooker in het bovenstaande scenario. Ik was niet helemaal zeker over welke ingrediënten ik nodig had, en hoeveel. Tijdens de training weet je niet zeker wat je over de rand heen duwt, op een goede manier. En op dezelfde manier wist ik niet precies welke combinatie van ingrediënten mij zouden helpen. 

De dokter van Alexi gaf aan dat zij voor een lange periode zichzelf verdrietig zou voelen. Dat geldt niet voor iedereen, maar haar depressie had een hoog risico, geeft ze aan. 

“Mij werd verteld dat ik mijzelf voor een lange periode erg verdrietig zou voelen, maar dat betekende niet dat het niet hielp. Ik was dus niet verbaasd dat ik niet gelijk resultaat merkte. Toen ik dat eenmaal accepteerde was ik minder gefocust op mijn emoties en begon ik mijzelf meer te concentreren op mijn gedrag. Want mijn gedrag kan mijn gedachten veranderen, en gedachtes kunnen gevoelens weer veranderen. Uiteindelijk zullen jouw gevoelens toch veranderen.”

Blijf praten 

Alexi geeft aan dat het moeite heeft gekost om de juiste woorden te vinden, maar zij hoopt dat haar eigen ervaring en leermomenten, over mentale gezondheid, anderen kan helpen. “De samenwerking met de New York Times heeft enorm geholpen. Het is namelijk een behoorlijke ervaring wat ik zelf heb meegemaakt, maar het is helemaal bijzonder om te beseffen dat je iemand anders de juiste middelen kan geven zodat zij zichzelf kunnen helpen.”

Terwijl de community van professionele atleten mentale gezondheid bespreekbaar maakt, zou zij graag zien dat het gesprek zich meer verplaatst naar wat er tegen gedaan kan worden. 

“Er zijn niet genoeg gesprekken over wat er tegen gedaan kan worden dan alleen maar de schuld te geven aan ‘de droom’. Daarnaast lag er veel nadruk op Olympische atleten die een depressie hadden en dat het de schuld is van de Olympische Spelen zelf. Maar ik denk dat ik zelf 10 jaar geleden beter voorbereid had kunnen zijn toen ik aan mijn grote droom begon. Ik had toen betere middelen en informatie kunnen hebben als persoon. Ik denk dat het motief is om het gesprek, dat een goede start heeft nu, nog een stap verder te brengen.”

“Ik voel het voorrecht en de verantwoordelijkheid om alles er aan te doen om het verschil te kunnen maken. Het zou geweldig zijn om mensen te mogen helpen die hetzelfde meemaken wat ik heb meegemaakt, vergelijkbaar met hoe ik me kan voorstellen dat mensen 20 jaar geleden lichamelijke problemen hebben opgelopen. Het was niet gebruikelijk dat je vader naar de PT (physical therapy) ging 10 jaar geleden. Vandaag de dag kan iedereen gaan, kinderen, ouders, je oma en Olympische atleten. Iedereen kan gaan en het is heel normaal! Zoals wij nu voor onze lichamen zorgen, was vroeger niet standaard en gewoon. Misschien kunnen we de richting op gaan dat we dit hetzelfde gaan doen met onze mentale gezondheid en onze hersenen.”
Alexi Pappas is een gesponsorde Garmin atlete en gebruikt voor haar trainingen een Forerunner 745® , hiermee kan ze haar lichaam beter begrijpen. “Het helpt om beter te begrijpen wat er gebeurd,” zegt ze. Meer weten over Alexi en haar carrière, klik hier.